Τσάι του βουνού, ή αλλιώς «Σιδερίτης». Πασίγνωστο και περιζήτητο για τις πολυάριθμες ιδιότητες και το υπέροχο άρωμά του, το βότανο που κατεξοχήν συναντάται στα ψηλά βουνά και τις απότομες πλαγιές, αποτελεί ένα πολύτιμο δώρο της φύσης.
Πρόκειται για αγγειόσπερμο πολυετές φυτό, δικοτυλήδονο, που ανήκει στην οικογένεια των λαμιιδών ή χειλανθών. Το γένος Σιδηρίτης (Sideritis), περιλαμβάνει 150 περίπου είδη που αυτοφύονται στις παραμεσόγειες χώρες, τις Καναρίους νήσους και την Βόρειο Ασία. Στην Ελλάδα φύονται 17 είδη, εκ των οποίων ένα από τα γνωστότερα είναι το «τσάι του Παρνασσού» ή «τσάι του Βελουχιού» (Sideritis Raeseri - Σιδηρίτιδα του Ράσερ), που απαντάται στον Παρνασσό, το Βελούχι και σε άλλα βουνά της Ευρυτανίας, της Αιτωλίας, της Δωρίδας, της Φθιώτιδας και της νότιας Πίνδου.
Ο βλαστός του φτάνει σε μήκος περίπου τα 30-40 εκατοστά. Είναι λεπτός, χνοώδης, απλός και σπάνια διακλαδισμένος, λίγο ξυλώδης στη βάση. Στο κάτω μέρος του αναπτύσσονται φύλλα πράσινου χρώματος και σχήματος λογχοειδούς, με κολλώδη υφή και λευκό χνούδι, ενώ στο πάνω μέρος βρίσκονται τα άνθη ομαδοποιημένα σε ταξιανθίες, τα οποία έχουν χρώμα κίτρινο, αρκετά έντονο στις ακραίες ταξιανθίες.
Ο σιδερίτης αυτοφύεται σε μεγάλα υψόμετρα. Προτιμά τα ξηρικά, ασβεστολιθικά εδάφη, γι αυτό και συναντάται κυρίως σε απότομες βουνοπλαγιές, στις ρωγµές ή στα κοιλώµατα των ασβεστολιθικών βράχων όπου µπορεί να σταµατά το χώµα, σε εδάφη γεμάτα ασβεστολιθικά συντρίμµατα (οι λεγόμενες «σάρες» ή «χαλιάδες») και γενικά σε πετρώδεις περιοχές, είτε µεµονωµένα είτε σε φυτοκοινωνίες.
Βιολογική Πόσιμη Αλόη Κρητικής Γης.
(getProduct) #button=(Αγορά) #price=(€57.00) #sale=(30% Off)
Στις μεσογειακές χώρες χρησιμοποιείται ευρύτατα ως αφέψημα, ειδικά κατά την διάρκεια του χειμώνα ή σε περιπτώσεις κρυολογήματος. Το υπέροχο και ανεξάντλητο άρωμά του, οι πολύτιμες φαρμακευτικές ιδιότητες (αναλγητικές, επουλωτικές, αντιοξειδωτικές, αγχολυτικές), και το γεγονός ότι το αυθεντικό κι αυτοφυές τσάι το συναντά κανείς μόνο στα κορφοβούνια, κάνουν πάρα πολύ κόσμο να παίρνει κάθε καλοκαίρι «τα βουνά και τα λαγκάδια», προς αναζήτηση αυτού του αρωματικού θησαυρού.
Δυστυχώς, η υπερβολική και όλο και αυξανόμενη εμπορική ζήτηση και κατανάλωση τσαγιού τα τελευταία χρόνια, οδηγούν στην δραματική μείωση και εξαφάνιση του αυτοφυούς σιδερίτη από τα ελληνικά βουνά, αν και το φυτό πλέον καλλιεργείται για να καλυφθούν οι ανάγκες. Το πιο συνηθισμένο και σημαντικότερο λάθος (?) που γίνεται κατά την συγκομιδή τσαγιού επάνω στα βουνά, είναι ότι οι περισσότεροι το ξεριζώνουν αντί απλά να κόψουν μόνο τον χρήσιμο βλαστό... επίσης, αρκετοί είναι αυτοί που μαζεύουν το τσάι πολύ πριν ωριμάσει ή μαζεύουν όσο περισσότερο μπορούν χωρίς να αφήνουν πίσω τους ούτε έναν βλαστό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η δυνατότητα να πέσει ο σπόρος και να εξαπλωθεί περαιτέρω το φυτό.
Οφείλουμε όλοι μας ανεξαιρέτως να είμαστε προσεκτικοί και να σεβόμαστε το βουνό σαν οντότητα (καθώς και οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό) όταν απλά το επισκεπτόμαστε ή το εξερευνούμε, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να πάρουμε-αφαιρέσουμε κάτι από εκεί, το οποίο μας είναι χρήσιμο μεν, αλλά θα θέλαμε σίγουρα να το ξαναβρούμε δε!